Rozsyłanie zaproszeń ślubnych ma ugruntowaną tradycję, którą trzeba liczyć aż od Wieków Średnich. Bezdyskusyjny jest fakt, że ogromna część ludzi wówczas żyjących była niepiśmienna, stąd też pisane zaproszenia ślubne były przywilejem klas panujących.
Pozostałych ludzi często powiadamiano ustnie poprzez gońców i heroldów. W zwyczajach wiejskich panna młoda zapraszała na zaślubiny i wesele bezpośrednio. Długoletni monopol arystokracji w spisywaniu zaproszeń na ślub sprawił, że współcześnie istnieją pewne rygorystyczne zasady ich spisywania.

Jak wiadomo język francuski przez całe wieki (od panowania Króla Słońce) używany był chętnie przez elity. Arystokracja wielu krajów władała nim biegle, tak jak niegdyś językiem łacińskim. Francuski wpasował się do wielu sfer życia, w tym do kontaktów dyplomatycznych i sztuki pisania listów. Stąd niedziwne jest, że do dziś na zaproszeniu ślubnym pisze się na końcu cztery literki: R. S. V. P.. Wiele razy ludzie nie zdają sobie sprawy, cóż ten skrót oznacza i z jakiego powodu się go tam zostawia. Wszystkim zainteresowanym rozjaśniam: oznacza on francuski zwrot „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Po nim należy umieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba może użyć, by zaakceptować lub odrzucić zaproszenie.

Oprócz zapisywania tradycyjnego skrótu, należy zaproszenia na ślub formułować w trzeciej osobie (czyli np. „Oświadcza się, iż„). Często jednak lekceważy się tę regułę, stosując mniej sztywne zwroty w pierwszej osobie (”Z radością informujemy, że..” itd.). Do powszechnych norm zaliczamy również stosowne wyprzedzenie - zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 2-3 miesiące przed jego datą. Trzeba pamiętać oczywiście o bezbłędnej gramatyce, ortografii i długości informacji. Odpowiednia karta z zaproszeniem powinna być nie za długa i rzeczowa. Od strony estetyki od lat przeważa tendencja, by stworzenie jej zlecać pracowniom artystycznym. Dzięki temu każde zaproszenie na ślub stanie się niepowtarzalnym dziełem sztuki.